Η ΒΡΥΣΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ
(Η τραγωδία της Βορειοδυτικής Δωρίδας)

Αν θέλετε ακούστε με. Μη πάτε ποτέ στο χωριό σας αν έχει εγκαταλειφθεί τελείως από τους
κατοίκους του, όπως δυστυχώς τα περισσότερα ορεινά χωριά. Προ παντός μη πάτε
χειμώνα. Θα σας πιάσει πανικός.
Το έπαθα εγώ ο καϋμένος, όταν Φεβρουάριο μήνα πήγα αναγκαστικά στο χωριό μου.
Ξαγναντεύοντας δεν είδα ούτε ένα τζάκι να καπνίζει. Μπαίνοντας μέσα, νεκρική σιγή.
Ούτε φωνή ανθρώπου, ούτε το γκάρισμα του γαϊδάρου, το βέλασμα μιας γίδας,
το γαύγισμα ενός σκύλου, το λάλημα ενός κόκορα, το πέταγμα ενός πουλιού,
λες καί το χωριό ήταν στοιχειωμένο και τα κλαριά κι αυτά γυμνά γδαρμένα.
Προχωρώντας στα σοκάκια νόμιζα ότι από στιγμή σε στιγμή θα δώ να βγαίνουν φαντάσματα.
Μάλιστα σα να άκουσα κάτι σαν απόκοσμες φωνές, που λες
πως έρχονταν απ' τον κάτω κόσμο που έλεγαν :
- Βρε καλώς τον. Πως από δώ;. Τι γίνατε μωρέ σεις; που στα τσακίδια φύγατε και πήγατε;.
Που είναι ο κόσμος, που είναι τα πράματα (ζωντανά);. Έτσι σας αφήσαμε εμείς το χωριό;
- Και Ποιοί είστε σεις, τόλμησα να πώ.
- Είμαστε οι γερόντοι, οι πατεράδες σας, οι παπούδες πάπου-προσπάπου.
- Και τι θέλετε σεις οι αποθαμένοι.
- Τίποτα, βγήκαμε απ' τα κιβούρια μας και κάνουμε βόλτες γύρω στα σπίτια
αφού εσείς τα παρατήσατε και φύγατε.
Στέγνωσε το στώμα μου απ' το φόβο και πήγα στη βρύση μου με τα θεόρατα πλατάνια
να πιω νερό. Και τι βλέπω. Γύρω γύρω στα πεζούλια κάθονταν ... λύκοι !
- Εϊ, φεύγα από δώ, η βρύση τώρα είναι δική μας. Το Αύγουστο άμα θες έλα, είπαν.
-Μα εγώ ξέρω ότι εδώ είναι η βρύση του Λάκου, έτσι τη λέγαμε.
- Όχι τώρα είναι η βύση των Λύκων, είπαν και ούρλιαξαν.
Δόξα τω Θεώ είπα. Είναι και αυτό κάτι. Άκουσα μια φωνή.